Ἀθήνη [11] -ης, ἡ Hom. Ἀθήνη casi siempre c. epít.; trag. dór. Ἀθάνα; lacon. Ἀσάνα Ar.Lys.980; Ἀθηναία inscr. át. arc., A.Eu.288, Ar.Pax 271, Au.828, X.An.7.3.39; jón., ép. Ἀθηναίη Il.2.371, Archil.154.1, Hes.Sc.126, Ar.Eq.763; dór. Ἀθαναία IG 1 3 647 (V a.C.), Pi.O.7.36, Theoc.15.80; argól. Ἀθαναίια Sokolowski 2.27.4 (Argos VI a.C.); eol. Ἀθανάα [-νᾰ-] Alc.325.1, Theoc.28.1; Ἀθνάα IG 1 3 740, 779 (ambas V a.C.); át. contr. Ἀθηνᾶ aparece en inscr. del VI y predomina a partir del IV [ᾰ-] I 1 la diosa Atenea o Atena, Il.1.200, Hes.Fr.33a.22, 31, Hdt.1.60, E.Io 269 • fig. de una pers. ὥσπερ τις Ἀθηνᾶς ψῆφοςcomo el voto de Atenea e.d., el que decide, Philostr.VS 568 • Ἀθηνᾶς γοναίEl nacimiento de Atenea tít. de una obra de Hermipo EM α 1833, Phot.α 1956 • Ἀθηνᾶς ἱερόνel santuario de Atenea en Iberia cerca de la ciu. de Ὀδύσσεια (= Oducia?) en Turdetania, Str.3.2.13 • Ἀ. βωμόςAltar de Atenea isla del golfo de Arabia, Ptol.Geog.4.7.11 • Ἀ. νῆσοςisla de Atenea en el mar Jónico, Ael.NA 14.1 • Ἀ. τεῖχοςmuro de Atenea localidad cerca de Panormo, Paus.7.22.10 • identif. c. la diosa Neith egipcia SB 13931.2 (I/II d.C.). 2 entre los pitagóricos, n. del número 7 Theo Sm.p.103. 3 medic., n. de un emplasto Gal.13.494, Orib.Ec.87.8. II la ciudad de Atenas, Od.7.80, E.Hipp.1123 (cód.). DMic. a-ta-na-po-ti-ni-ja.
Ἀλκίνοος [7] king of the Phaeacians in Scheria, a grandson of Poseidon, Od. 7.61ff.
Ἀπόλλων [1] [Ἀπόλλων Ἀπόλλωνος:]; Apollo, son of Zeus and Leto, and brother of Artemis, like her bringing sudden, painless death (see ἀγανός); god of the sun and of light, Φοῖβος, λυκηγενής, of prophecy (his oracle in Pytho, Od. 8.79), Il. 1.72, Od. 8.488; but not in Homer specifically god of music and leader of the Muses, though he delights the divine assembly with the strains of his lyre, Il. 1.603; defender of the Trojans and their capital, and of other towns in the Trojan domain, Cilla, Chryse, Il. 1.37, Il. 4.507; epithets, ἀκερσεκόμης, ἀφήτωρ, διΐφιλος, ἑκατηβόλος, ἕκατος, ἑκηβόλος, ἑκάεργος, ἰήιος, λᾱοσσόος, παιήων, χρῡσάορος, Σμινθεύς, Φοῖβος.
Ἄρτεμις [2] -ῐδος, ἡ dór. y beoc. Ἄρταμις CEG 461 (Rodas V a.C.), IG 5(1).1107a (Laconia V a.C.), IG 7.546, 555 (Tanagra); Ἀρτεμείς Herod.6.87, 95; Ἄρτιμις Tim.15.160. [voc. Ἄρτεμι CEG 413 (VI a.C.), dór. Ἄρταμι Alcm.170; ac. Ἄρτεμιν Hes.Th.918; gen. Ἀρτέμιτος Alcm.54, délf. Ἀρτάμιτος CID 1.10.8, 12 (IV a.C.); dat. Ἀρτέμιτι IG 9(1).600.3 (Zacinto), FD 3.238.6 (II a.C.), Ἀρτέμι IG 5(2).429.12 (Figalea), dór. Ἀρτάμιτι GDI 3502.13, 3512 (Cnido), Ἀρτάμι IG 4.513, 577 (Argos); plu. nom. Ἀρτέμιδες Herenn.Phil.Hist.2.24; dat. Ἀρτέμισιν IG 7.3101 (Lebadea III d.C.)] I Ártemis 1 mit., diosa, hija de Zeus y de Leto, hermana de Apolo, Il.21.504, Od.11.172, h.Hom.9, 27, h.Ven.16, Hes.Th.14, 918, Alcm.54, 170, Sapph.84.6, Anacr.1.3, A.Supp.676, E.Hipp.65, E.IT 1456, B.11.37, X.An.1.6.7, Pl.Tht.149b, Pl.Cra.406b, Men.Dysc.874, Call.Dian.110, IEphesos 3072.1. Recibe una serie de epít.: a) advoc. locales gener. c. culto, Ἄ. ΒραυρωνίαA. Brauronia en Braurón (Ática), Paus.1.23.7, Str.9.1.22, Ἄ. ΔερεᾶτιςA. Dereatis en Dera (Taigeto), Paus.3.20.7, St.Byz.s.u. Δέρα, Ἄ. ἘφεσίαA. Efesia en Éfeso, Paus.2.2.6, 4.31, tb. Ἄ. Σαμορνίη· ἡ Ἔφεσος Σάμορνα καλεῖται Hsch., Ἄ. ΠοταμίαA. Potamia o de los ríos en la isla de Ortigia, Pi.P.2.7, Ἄ. ΤαυρικήA. Táurica robada por Orestes e Ifigenia a los tauros, Paus.1.23.7; b) epít. que reflejan el sincretismo c. dioses locales o la incorporación de éstos a la figura de Ártemis • Ἄ. ΕἰλείθυιαA. Ilitia, IG 7.555 (Tanagra), 1871 (Tespias), etc., Ἄ. ἈναΐτιςA. Anaítis asimilación de la diosa persa Anâhita, Paus.3.16.8, Ἄ. ΔίκτυνναA. Dictina diosa cretense identificada tb. con Britomartis, Paus.3.24.9, 10.36.5, Ἄ. ἸφιγενειαA. Ifigenia, Paus.2.35.1; c) epít. ref. a su figura o a su actividad, Ἄ. ἈγροτέραA. Agreste, Il.21.471, Ar.Th.115, IG 7.3564, IG 2 2 1028.8 (I a.C.), ἐλαφηβόλος Ἄ.A. cazadora de ciervos, Carm.Conu.3.4, Ἄ. θηροφόνηA. cazadora, Thgn.11. Para otros epít. de Ártemis v. s.uu. 2 n. de mujer, Herod.6.87, 95. II geog. 1 Ἀρτέμιδος ἱερόν templo de Ártemis lugar en Bitinia, en la salida del Bósforo al Mar Negro , Ptol.Geog.5.1.2 • en Eubea, Ptol.Geog.3.14.22 • en Alica, Ptol.Geog.3.14.7. 2 Ἀρτέμιδος λιμήν puerto de Ártemis en Corcira, Ptol.Geog.3.2.5. 3 μαντεῖον Ἀρτέμιδος oráculo de Ártemis en Arabia, Ptol.Geog.6.7.11. III tít. de una comedia de Efipo, Ath.112f. DMic. a-te-mi-to, -te. Diversas explicaciones. Rel. c. el n. del ‘oso’ ἄρκτος, o bien deriv. de ἄρταμος ‘matarife’. Poco prob. deriv. del pelásgico *ord-e/o-m(o) ‘agua’, ‘fuente’.
Ἀτρυτώνη [1] Atrytōne, a name of Athēna, perhaps meaning the ‘unwearied,’ ‘invincible;’ always Διὸς τέκος Ἀτρυτώνη, Il. 2.157.
Δῆλος [1] Delos, the island sacred as the birthplace of Apollo and Artemis, Od. 6.162†.
Δύμας [1] (1) a Phrygian, the father of Hecuba, Il. 16.718.— (2) a Phaeacian, Od. 6.22†.
Ἐννοσίγαιος [1] v. Ἐνοσίγαιος.
Ἐρύμανθος [1] Erymanthus, a mountain in Arcadia, Od. 6.103†.
Ζεύς [7] (Διεύς, root διϝ), gen. Διός, dat. Διί, acc. Δία, voc. Ζεῦ, also gen. Ζηνός, dat. Ζηνί, acc. Ζῆν（α): Zeus (Diespiter, Juppiter; cf. Ζεῦ πάτερ, Il. 3.320), the son of Cronos and the father of gods and men, god of the lightning, the clouds and weather, of time itself, hence ὑψίζυγος, αἰθέρι ναίων, Διὸς ὄμβρος, Διὸς ἑνιαυτοί, εὐρύοπα, ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης, αἰγίοχος, ὑψιβρεμέτης, νεφεληγερέτα, κελαινεφής, στεροπηγερέτα, τερψικέραυνος, ἀστεροπητής, ἀργικέραυνος, ἐριβρεμέτης. Zeus is the sender of portents, and the shaper of destiny, πανομφαῖος, Διὸς τάλαντα, etc.; he is the protector of kings, of suppliants, of house and court, and he presides over the fulfilment of oaths, διοτρεφεῖς, διογενεῖς βασιλῆες, Ζεὺς ξείνιος, ἱκετήσιος, ἑρκεῖος. The original meaning of the root of the word is the brightness of the sky, afterwards personified; cf. δῖος, Lat. sub divo.
Ἥφαιστος [1] Hephaestus (Vulcanus), the son of Zeus and Hera, the god of fire and of arts which need the aid of fire: in the Iliad married to Charis, Il. 18.382ff., but in the Odyssey to Aphrodīte, Od. 8.266ff. His works are the houses of the gods on Olympus, the armor of Achilles, the sceptre and aegis of Zeus, etc. Epithets, ἀμφιγυήεις, κυλλοποδίων, χαλκεύς, κλυτοτέχνης, κλυτόεργος, κλυτόμητις, πολύφρων, περίκλυτος, πολύμητις. The name Ἥφαιστοςis used by personification for the element which he represents, Il. 2.426, cf. Il. 9.468.
Κύκλωψ [1] pl. Κύκλωπες: Cyclops, pl., the Cyclōpes;sing., Polyphēmus, whose single eye was blinded by Odysseus, Od. 9.428. The Cyclōpes are in Homer a lawless race of giants, dwelling without towns, social ties, or religion, Od. 9.166.
Λητώ [1] Leto (Latona), mother of Apollo and Artemis, Od. 11.580, Il. 1.9; epith., ἐρικῡδής, ἠύκομος, καλλιπάρῃος.
Ναυσίθοος [1] a son of Poseidon, the father of Alcinous, colonizes the Phaeacians in Scheria, Od. 7.56ff.
Ναυσικάα
Ὀδυσσεύς [16] [Ὀδυσσεύς Ὀδυσεύς]; 1 ἐγὼ δὲ πλέονʼ ἔλπομαι λόγον Ὀδυσσέος ἢ πάθαν διὰ τὸν ἁδυεπῆ γενέσθ Ὅμηρον N. 7.21 κρυφίαισι γὰρ ἐν ψάφοις Ὀδυσσῆ Δαναοὶ θεράπευσαν sc. in preference to Aias N. 8.26 Ὀδυσεὺς δὲ πʼ[ fr. 260. 5. cf. Schr. fr. 260, (Παλαμήδη) κυριώτερον τοῦ Ὀδυσσέως εἰς σοφίας λόγον, ὡς ἔφη Πίνδαρος. Aristid., 2. 339D.
Ὀλύμπιος [1] (-ιος, -ίοιο, -ίου, -ίῳ, -ιον; -ιοι, -ίων, -ίοισι, -ιοι.) a of Olympos I epith. of Zeus. Ὀλύμπιος ἁγεμὼν O. 9.57 αἰέναον σέβοντι πατρὸς Ὀλυμπίοιο τιμάν O. 14.12 πρὸς Ὀλυμπίου Διός Pae. 6.1 b pl., Olympian gods ζώει μὲν ἐν Ὀλυμπίοις Σεμέλα O. 2.25 ἰὴ ἰὲ βασίλειαν Ὀλυμπίων νύμφαν ἀριστό- ποσιν Πα. 21. 3, 11, 1, 2. δεῦτʼ ἐν χορόν, Ὀλύμπιοι, ἐπί τε κλυτὰν πέμπετε χάριν, θεοί fr. 75. 1. ὦ μάκαρ, ὅν τε μεγάλας θεοῦ κύνα παντοδαπὸν καλέοισιν Ὀλύμπιοι fr. 96. 3. b I of (Zeus of) Olympia βῶμον παρʼ Ὀλύμπιον O. 10.101 II epith. of Zeus of Olympia. τὰν δὴ καλέοισιν Ὀλυμπίου Διὸς ἄλσος I. 2.27 εἴη δὲ τρίτον σωτῆρι πορσαίνοντας Ὀλυμπίῳ Αἴγιναν κάτα σπένδειν μελιφθόγγοις ἀοιδαῖς I. 6.8 c Olympian, of games held either in Athens or Cyrene. ἐν Ὀλυμπίοισί τε καὶ βαθυκόλπου Γᾶς ἀέθλοις ἔν τε καὶ πᾶσιν ἐπιχωρίοις (cf. Deubner, Att. Feste, 177) P. 9.101
Ὄλυμπόνδε [1] to Olympus, Hom., etc.
Ὄλυμπος [1] (-ου, -οιο, -ῳ, -ον; Οὐλύμπου, -ῳ, -ον coni.) home of the gods. 1 Ὀλύμπου σκοποὶ O. 1.54 ὦ Κρόνιε παῖ Ῥέας, ἕδος Ὀλύμπου νέμων O. 2.12 τὸν δʼ ἐν Οὐλύμπῳ φάτναι Ζηνὸς ἀρχαῖαι δέκονται (byz.: Ὀλύμπ- codd.) O. 13.92 τὸ μὲν παρʼ ἆμαρ ἕδραισι Θεράπνας, τὸ δʼ οἰκέοντας ἔνδον Ὀλύμπου P. 11.64 Ὀλύμπου δεσπότας Ζεὺς N. 1.13 κατʼ Ὄλυμπον ἄλοχος Ἥβα τελείᾳ παρὰ ματέρι βαίνοισ ἔστι N. 10.17 εἰ μὲν αὐτὸς Οὔλυμπον θέλεις (Tricl.: Ὄλυμπ- codd.) N. 10.84 Θέμιν Μοῖραι ποτὶ κλίμακα σεμνὰν ἆγον Οὐλύμπου λιπαρὰν καθʼ ὁδὸν (Hermann: Ὀλύμπ- codd.) fr. 30. 4. μάκαρες δʼ ἐν Ὀλύμπῳ fr. 33c. 5. Ἄμμων Ὀλύμπου δέσποτα fr. 36. νέφεσσι δʼ ἐν χρυσέοις Ὀλύμποιο καὶ κορυφαῖσιν ἵζων Pae. 6.92 ]βαμεν ἐξ Ὀλύμπου Pae. 22.6 ]πρὸς [Ὄ]λυμπον[ Θρ. 7. 15.
Παλλάς [2] (-άς, -άδος, -άδα.) title of Athene. φιλεῖ δέ μιν (= Σεμέλαν) 1 Παλλάς O. 2.26 ὦ πολιάοχε Παλλάς in Kamarina O. 5.10 οἱ χρυσάμπυκα κούρα χαλινὸν Παλλὰς ἤνεγκ O. 13.66 πλεῖστα νικάσαντά σε καὶ τελεταῖς ὡρίαις ἐν Παλλάδος εἶδον (in Athens Σ, in Cyrene edd.) P. 9.98 τέχνᾳ, τάν ποτε Παλλὰς ἐφεῦρε θρασειᾶν Γοργόνων οὔλιον θρῆνον διαπλέξαισʼ Ἀθάνα P. 12.7 ἐνέθηκε δὲ Παλλὰς αμ[ Pae. 8.82 ]Παλλάδα[ Πα. 13. a. 5. ἀλκάεσσά τε Παλλάδος αἰγὶς μυρίων φθογγάζεται κλαγγαῖς δρακόντων Δ. 2. 17.
Ποσιδήιος [1] sacred to Poseidon, Il. 2.506; as subst., Ποσιδήιον, temple of Poseidon, Od. 6.266.
Σχερία [1] [Σχερία Σχερία, ἡ]; Scheria, the island of the Phaeacians, Od.: supposed to be the same as Corcyra, Corfu.
Ταύγετον [1] (sc. ὄρος.) Mt. Taygetos in Sparta. 1 ὄχθαις ὕπο Ταυγέτου ναίοντες Δωριεῖς P. 1.64 ἀπὸ Ταυγέτου πεδαυγάζων N. 10.61 ἀπὸ Ταυγέτοιο μὲν ἐπὶ Λάκαιναν θηρσὶ κύνα τρέχειν πυκινώτατον ἑρπετόν fr. 106. 1.
Ὑπέρεια [1] Hyperīa.— (1) a spring in Pelasgian Argos, Il. 6.457, Il. 2.734.— (2) the former abode of the Phaeacians, near the island of the Cyclōpes, before they removed to Scheria, Od. 6.4.
Φαίαξ [14] [Φαίαξ Φαίαξ, ᾱκος]; Ionic Φαίηξ, ηκος, a Phaeacian: they were the Homeric inhabitants of the island of Scheria (i. e. Corcyra, now Corfu), Od.
Χάρις [1] the foregoing personified, as wife of Hephaestus, Il. 18.382.—Pl., Χάριτες, the Graces, handmaids of Aphrodīte, Il. 5.338, Il. 14.267, Il. 17.51, Od. 6.18, Od. 18.194.
Ὠγυγία [1] [Ὠγυγία Ὠγῠγία, ἡ]; Ogygia, a mythical island in the Mediterranean, the abode of Calypso, Od.